Heidi is het eerste dier dat ik dit seizoen in het kader van mijn ‘werk’ voor de schildpaddenopvang ben gaan ophalen. Het is ook de eerste schildpad die is overleden terwijl ik haar nog onder mijn hoede had.
Heidi is één van de vele schildpadden die worden gedumpt als mensen ervan af willen. Veel mensen denken dat een schildpad prima kan overleven in de vrije natuur en kieperen ze zonder pardon in een plasje of een vijver.
Zo ook in de bosvijver van mijn geliefde Birkhoven; nu het weer wat warmer wordt zie ik ze uit hun winterslaap komen. Ze kruipen uit het water om in de zon te kunnen liggen, op een grote tak of steen.
Mensen vinden dat een leuk gezicht. Als ik probeer uit te leggen dat deze schildpadden een gegarandeerde, langzame (honger)dood tegemoet gaan als we ze niet uit het water halen om voor ze te zorgen, gaan ze daarover in discussie en mopperen ze dat ik niet zo negatief moet doen.
Heidi heb ik afgelopen weekend opgehaald in Nijkerk. Het was meteen duidelijk dat ze het heel zwaar had. Ze heeft waarschijnlijk al een aantal jaren in dit -voor haar veel te koude- klimaat moeten overleven, en nu was het op.
Heidi is woensdagmiddag in een grote bak warm water in mijn badkamer overleden.
Ik was ziek van frustratie, woede en verdriet. In het verhaal van Heidi komen voor mij veel aspecten samen van de manier waarop veel mensen met dieren omgaan in deze wereld. Als waardeloze dingen die je letterlijk weg kan gooien. Geen economische waarde, en ‘dus’ helemaal geen waarde.
Het kan veel, heel veel, mensen werkelijk helemaal niets schelen wat er met deze dieren gebeurt – of met alle andere, for that matter.
Deze, en zoveel andere dieren, hebben mensen nodig.
Mensen die niet hun ogen sluiten voor het leed dat ze tegenkomen.
Mensen die er niet bij vandaan lopen, maar juist ernaartoe, zodat ze kunnen helpen.
Mensen die het wél wat kan schelen.
Mensen die bereid zijn om hun tijd, energie en vaak ook geld te besteden aan een dier dat hun hulp nodig heeft.
Omdat dieren worden mishandeld, verwaarloosd of, zoals in dit geval, letterlijk weggegooid.
Omdat ze zelf geen stem hebben in deze wereld, en nauwelijks rechten.
En omdat ze domweg niemand anders hebben die bereid is om voor ze te zorgen, die hoopt op tijd te zijn en nog een, misschien wel hét, verschil te kunnen maken.
Wie zei ook weer dat je de beschaving van een volk kan afleiden uit de manier waarop ze met haar dieren omgaat? Oh ja, Gandhi. Ik denk dat wel duidelijk is hoe ik over onze ‘beschaving’ denk.
Heidi blijft bij mij. Ik zal een mooi plekje voor haar maken in mijn tuin. Niet omdat ik bang ben dat ik haar zal vergeten, maar omdat ik haar zo het respect kan tonen dat ze verdient.
Wil je meer weten over schildpadden en de opvang in Harkema, en misschien zelf ook helpen op de manier die jou past? Check https://www.schildpaddenopvang.nl/
(Door: Jet Poels, vrijwilliger Stichting Schildpaddenopvang Nederland)
